recensie
“Deze film geeft nieuwe energie aan een sleets genre”
Leestijd: 3 min
De highschoolcomedy was vooral in de jaren 90 niet wegte slaan uit de bioscoop. Maar dan wel altijd over meisjes die om stoerejongens heen draaien. In Bottoms gooit regisseur Emma Seligman het over een andereboeg door het genre een stevige queer twist te geven.
Films die zich afspelen op middelbare scholen – ofwel highschools,op z’n Amerikaans – zijn er in talloze varianten. In komedies worden grappengemaakt over opspelende hormonen, autoritaire leraren en leerlingen die elkaarin de zeik nemen, en in drama’s gaat het vaak over puberpijnen en onzekerhedenrond seksuele gevoelens. Verhaallijnen rond lhbtiqa+ issues worden door makers veelalop serieuze en gevoelige wijze behandeld. Kijk bijvoorbeeld naar een moderneklassieker als Love, Simon (2018), waarin een jongen na eengedwongen coming-out uiteindelijk door zijn vrienden én zijn nieuwe crushin de armen wordt gesloten. En in de highschoolcultcomedy G.B.F. (GayBest Friend) uit 2013 wordt een jongen – ook na een outing – ineensrazend populair bij de meest coole leerlingen.
“het op haast terloopse wijze zichtbaar maken van (sub)groepen zit regisseur emma seligman in het dna”
In de meeste gevallen is het gay of queer zijn eerst eenprobleem, waarna er – door humor of drama – een positieve ontlading volgt. In Bottomsgooit de Canadese filmmaker EmmaSeligman het over een andere boeg door zowel het highschoolgenre als de‘problematisering' van een lhbtiqa+ identiteit stevig op de hak te nemen.
Seligmans speelfilmdebuut Shiva Baby (2020),een komedie over een biseksuele Joodse vrouw, had eenzelfde sfeer en aanpak. Hetop een natuurlijke, haast terloopse wijze zichtbaar maken van (sub)groepenlijkt bij Emma Seligman inhet DNA te zitten. “Als slechts een paar jonge biseksuele vrouwen de filmzouden bekijken, zou ik al heel tevreden zijn”, zei ze over haar regiedebuut.
Voor Seligman gaat het om gezien worden, en daar hoort voorhaar ook bij dat je jezelf kunt relativeren.
Zo zijn in Bottoms de twee vrouwelijkehoofdrolspelers PJ (gespeeld door de comédienne Rachel Sennott) en Josie (gespeeld door Ayo Edebiri) openlijk queer.Maar dat is niet waarom ze zich achtergesteld voelen. “Niemand haat ons omdatwe gay zijn, maar omdat we gay, talentloos en lelijk zijn”, verzucht een van detwee aan het begin van de film. En het schoolhoofd, een witte cisgender man,slingert ironisch naar hun hoofd: “Jullie voelen je natuurlijk slachtoffer, enmeisjes hebben zeker altijd gelijk, toch?”
De twee vriendinnen vinden dat ze een groot probleemhebben: ze zijn nog maagd. En daar willen ze snel verandering in brengen. Zemoeten iets bedenken om eindelijk een keer seks te kunnen hebben. Niet met eenstoere gozer, maar met een paar aantrekkelijke cheerleaders van het populaireAmerican football-team op school. Na een brainstorm komen ze op het idee vaneen vrouwelijke vechtclub waar ze, onder het excuus van zelfverdediging, in elkgeval fysiek contact kunnen hebben met wat meiden. Maar als de aanmeldingen opgang komen, neemt de vechtlust onder de meiden op school bizarre vormen aan, enloopt het oorspronkelijke plan gierend uit de hand.
“niets is veilig voor de schrijverspen van seligman en sennott, en dat is een groot compliment voor de makers”
Het scenario, dat Emma Seligman samen schreef met hoofdrolspeler Rachel Sennott, is niet alleenultra-absurd, maar speelt zich ook nog eens af in een universum waarbij opvileine en slimme wijze met gender- en identiteitscliché’s wordt gespeeld. Zovertoont een aantal stoere American footbalspelers gedrag wat normaal inmainstreamfilms als vrouwelijk zou worden gezien, en is de seksualiteit van detwee meiden zo goed als een non-issue bij hun medeleerlingen. Het begrip ‘safespace’ wordt bij de oprichtingsvergadering van de vechtclub op ironische wijzevan een dubbele bodem voorzien, en een populaire meid komt probleemloos wegmet de zin: “Ik ben niet gay, maar ik hou gewoon van gay p*rn”. Niets is veiligvoor de schrijverspen van Seligman en Sennott, en dat is een groot complimentvoor de makers. Het feit dat Seligman, Sennott en Edebiri al jaren sterkbevriend zijn en elkaar dus goed kennen en kunnen uitdagen, zal hierbij zekereen rol hebben gespeeld.
Dat veel van de personages buiten de twee hoofdrolspelersom nogal plat en eendimensionaal blijven, neem je als kijker voor lief, omdater meer dan genoeg humor en tegendraadsheid tegenover staat. De makers hebbenook niet de pretentie om politieke of maatschappelijke statements te maken.Seligman zei over de film: “Het is gay, bloederig, geil, absurden raar.”
Dat maakt Bottoms tot een film die makkelijkwegkijkt en tegelijkertijd nieuwe energie geeft aan het wat sleetse highschoolgenre.Kortom: een ideale film om met een queer date op de bank te kijken.
Bottoms is nu te zien via Prime Video.
